ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ Γ.Βαρβέρης,Ποιητής

Το κόκκινο του μαύρου
Όλος ο κόσμος του Κωστή Γεωργίου , άχρονος και μάλλον απρόσιτος, μοιάζει με απολεσθέντα παράδεισο. Ακόμη και τα ζώα του, αν όχι ιδίως αυτά, παραπέμπουν σε μια τιμωρία που τα ακολουθεί, έχουν την αγριότητα του επικείμενου ή του συντελεσθέντος ανομήματος.
Το αυτό παρατηρείται και στους ανθρώπους του. Μόνο που αυτούς συνήθως τους βλέπουμε να έχουν αποδεχθεί το στίγμα, εφόσον, οιονεί «ειρηνικά», κομίζουν αδιαμαρτύρητα τη διαστρεβλωμένη τους μορφή. Είτε μόνοι είτε με άλλους, χαρίεντες ή πένθιμοι, φέρουν επίσης το φορτίο και την αιδημοσύνη του φύλου τους, που λες και μόλις παρήγαγε ή θα παραγάγει τραγωδία.
Αφηρημένες αν όχι και απόρρητα αρχαϊκές είναι οι μορφές του ζωγράφου: Μπορείς να φανταστείς Αγαμέμνονα με γραβάτα, Κλυταιμήστρα σε ποικίλες φάσεις, έναν κουρασμένο Αίγισθο. Τα αντικείμενα που τους περιβάλλουν, αρχετυπικά έως απροσδιόριστα, μάρτυρες των πράξεων τους, μπορεί να είναι δέντρα, πίνακες, απειλητικά χρώματα της νέας αυγής, μαραμένα λουλούδια ή αμφισβητήσιμης φρεσκάδας φρούτα, κι ακόμα κούπες, φιάλες λήκυθοι, κανάτια, λύχνοι, κύλικες, όλα παρακολουθήματα ή κτερίσματα του κόκκινου και του μπλε τα οποία συνήθως βασιλεύουν στις ενδυμασίες ώστε να σιγήσουν το λάλον σώμα και οι άνομες πράξεις του.
Μακριά από κάθε ιδέα παρηγόρησής μας, ο Γεωργίου συμμετέχει στις παρελθούσες και στις επερχόμενες οδύνες μας. Ένα σκληρό ζωγραφικό χέρι που ανήκει σε ένα θερμό και έμπιστο φίλο.
Γιάννης Βαρβέρης